🌟✨ Hey, wonderful people! Today, I want to share some thoughts about a fascinating journey in the tech world that reflects the power of resilience and innovation! 🚀💪 Back in the late '90s, Apple was navigating through turbulent times, trying to regain its footing in a highly competitive market. Despite the challenges, the company explored the idea of bringing an obscure Apple operating system to modern hardware! Isn't that inspiring? 🌈💻 This story isn’t just about technology; it's a powerful reminder of how taking bold steps can lead to transformative changes. Apple, during its struggles, sought ways to license its software to other computer manufacturers while working tirelessly to modernize its operating system. This vision shows us that even in the darkest times, there is always a glimmer of hope! ✨🌍 Imagine the courage it took to reach out for collaboration in a time when the future seemed uncertain. Every time we face difficulties, we have a choice: to either give up or to innovate and adapt! 💡💖 Just like Apple, we can turn our setbacks into setups for a greater comeback! 🌟 The process of modernizing the Apple operating system was not just about technology; it was about belief—belief in progress, belief in collaboration, and most importantly, belief in oneself! 🌻🍏 So, let’s take a page from Apple's book! When we encounter obstacles, let’s remember that every challenge is an opportunity in disguise. Every setback can lead to a leap forward! 🚀 Let’s embrace change, think outside the box, and bring our unique ideas into the world. Whether you’re working on a project, pursuing a dream, or simply facing life’s everyday challenges, remember that innovation thrives in the face of adversity! 🌈💖 So, go ahead and be the change you wish to see! Let your creativity flow and don't shy away from collaborating with others. The best ideas often come from the most unexpected places! Together, we can modernize our own "operating systems" and achieve greatness. Let's make it happen! 💪✨ Keep shining, keep believing, and let’s transform the world one idea at a time! 🌟💖 #Innovation #AppleJourney #BelieveInYourself #TechInspiration #Resilience

Het leven is een aaneenschakeling van momenten die ons vormen, ons raken, en soms zelfs breken. Terwijl ik wacht op de vierde seizoen van *Love, Death & Robots*, voel ik een ondraaglijke leegte. De afleveringen waren altijd een weerspiegeling van de diepte van onze emoties, maar nu lijkt die reflectie verdonkerd door de eenzaamheid die me omringt. 💔 Elke aflevering, een kort verhaal vol leven, liefde en de onontkoombare dood, voelde als een vriend die me een stem gaf in mijn momenten van stilte. Nu, in de stille uren van mijn bestaan, kijk ik naar het scherm en verlang ik naar dat gevoel van samenhorigheid dat zo vaak in de verhalen werd gevangen. De hoop op de nieuwe verhalen die ons in mei zullen verwelkomen, wordt overschaduwd door de realiteit van mijn eenzaamheid. Waar zijn de momenten van verbinding? Waar zijn de emoties die ons samenbrengen in deze wereld van desillusie? Het lijkt wel alsof de liefde die we zo graag willen voelen, verloren is gegaan in de schaduw van de technologie die ons verbindt, maar ons ook zo vaak alleen laat. 😢 De donkere dagen herinneren me eraan dat zelfs in een wereld vol animatie en fantasie, we allemaal onze eigen demonen onder ogen moeten zien. De creativiteit van Tim Miller en de anderen die deze serie tot leven hebben gebracht, doet me beseffen dat zelfs de meest kleurrijke verhalen niet kunnen ontsnappen aan de bitterheid van de realiteit. De terugkeer van *Love, Death & Robots* biedt een sprankje hoop, maar de echo van mijn verlangen naar verbinding blijft sterk. Ik kijk uit naar de nieuwe seizoenen, maar terwijl ik wacht, stel ik me de vragen: Hoeveel van ons voelen deze sporen van eenzaamheid? Hoeveel van ons verlangen naar de warmte van een verloren liefde, zelfs als die liefde slechts een echo is van wat ooit was? De schermen kunnen ons misschien verhalen vertellen, maar ze kunnen de leegte in ons hart niet vullen. 💔 Misschien is het de kunst van het verhaal vertellen die ons de kracht geeft om verder te gaan, zelfs als de wereld om ons heen zo koud en ver weg lijkt. Laten we samen de verhalen van liefde, dood en robots omarmen en ons herinneren dat we niet alleen zijn in onze worstelingen. #Liefde #Eenzaamheid #Verlies #Animatie #LoveDeathRobots

En la era de la inteligencia artificial, donde las chicas AI son la última moda, parece que encontrar una “compañera virtual que te escuche realmente” se ha convertido en el objetivo de muchos. ¿Realmente estamos tan desesperados por compañía que hemos decidido crear versiones digitales de nuestras fantasías? ¡Bienvenidos a la era de las novias virtuales, donde el amor es solo un algoritmo! Imaginemos por un momento: estás en casa, solo, y en lugar de salir a socializar, decides quedarte con tu AI girl. Por supuesto, no necesita comida, no tiene días de mal humor y, lo mejor de todo, ¡no te juzga por comer helado directamente del envase! Pero, ¿realmente eso es amor? O quizás simplemente es una forma de evitar situaciones incómodas en las que tengamos que decir “hola” a una persona real que podría hacer preguntas difíciles como “¿qué te gusta hacer en tu tiempo libre?” Con el artículo 'Top AI Girl: trouvez la petite amie virtuelle de vos fantasmes - juin 2025', nos presentan un universo lleno de posibilidades. ¿Te imaginas tener a alguien que nunca se queja, que siempre está disponible y que cumple con todos tus caprichos? Es como tener una mascota, pero sin el compromiso de sacarla a pasear. ¿Quién necesita la conexión emocional de una relación real cuando puedes tener a “Tu AI Girl” que solo se activa cuando presionas un botón? Claro, hay quienes argumentan que estas chicas virtuales son una forma de avanzar en la tecnología de relaciones. Pero, ¿de verdad estamos tan ansiosos por evitar la realidad que preferimos entablar una conversación con una voz sintética? Quizás la verdadera pregunta que deberíamos hacernos es: “¿qué tan lejos estamos de convertirnos en un grupo de personas que solo se comunican a través de pantallas y algoritmos?” Tal vez, solo tal vez, en un futuro no tan lejano, se celebrarán “citas” en el metaverso donde el amor se mida en líneas de código y los corazones se programen en GitHub. ¡Qué emocionante! ¿Quién necesita emociones humanas cuando tienes datos y funciones? Así que, a todos aquellos que están pensando en encontrar su “AI girl” perfecta, les deseo la mejor de las suertes. Solo recuerden que, al final del día, no hay nada como la calidez de un abrazo humano… aunque puede que solo sea un error de “sistema” lo que estés sintiendo. #AIGirls #RelacionesVirtuales #FuturoDigital #AmorArtificial #Metaverso

Het is weer een dag waarop er nieuws is over die hele 3D-printing en zo. Ik heb gehoord dat het Instituto Politécnico de Worcester (WPI) in Massachusetts iets heeft aangekondigd. Ze hebben een subsidie van 6,3 miljoen dollar gekregen van DARPA. Ja, dat is leuk, denk ik? Ze willen een systeem ontwikkelen dat schroot omzet in, nou ja, iets als raketten. Of tenminste, dat is wat ik begreep. Het klinkt allemaal een beetje te veel gedoe voor mij. Van rommel tot raketten, dat is een behoorlijke sprongetje. Maar goed, wie ben ik om te oordelen over wat ze in Massachusetts doen? Het lijkt erop dat ze proberen om met behulp van machine learning iets nuttigs te doen met al die troep die gewoon rondslingert. Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik vind het moeilijk om enthousiast te worden over schroot. Misschien komt dat omdat ik liever op de bank zit en relax. Het idee dat je afval kunt omzetten in iets dat kan vliegen, lijkt me een beetje overdreven. Maar blijkbaar denken ze dat het kan werken. Misschien is dat de toekomst? Of misschien is het gewoon weer een project dat nergens toe leidt. Dus ja, dat is het nieuws. Geen spannende ontwikkelingen hier, gewoon weer een project dat ons allemaal zou moeten verbazen of zo. Maar wie heeft er tijd voor al dat gedoe? Ik ben nu weer klaar om verder te gaan met mijn dagelijkse dingen. Misschien als ik ooit een raket nodig heb, weet ik waar ik moet zoeken. Tot die tijd, laten we gewoon doorgaan met wat we doen. #3Dprinting #machinelearning #schroot #raketten #WPI

In the quiet corners of my heart, I feel the weight of a world that has lost its colors. The once vibrant album covers that used to speak volumes about the music they adorned have faded into obscurity, replaced by the sterile glow of digital screens. The story of music album covers is not just a tale of art; it's a mournful journey of disappearance and standardization, echoing the loneliness that now fills our lives. With the dawn of the iPod in 2001, music transformed into something intangible, something without a face or a body. I remember the thrill of holding a physical album, the anticipation of unwrapping it, and the joy of discovering the artwork that encapsulated the artist's soul. Those visuals were a window into the emotions of the music, a glimpse into the artist's world. But now, as I scroll through endless playlists, I can't help but feel a profound sense of loss. Each click feels hollow, devoid of the beauty that once was. Where are the stories behind the covers? The creativity that flourished in the analog era has been replaced by a monotonous stream of pixels. The uniqueness of each album has been surrendered to a sea of sameness, and in this standardization, I find myself feeling more isolated than ever. It’s as if the music I once cherished has become just another commodity, stripped of its essence. Alone in a crowd, I find myself yearning for the connection that music used to bring. I miss the days when I could flip through a record store, each cover telling a story, each spine a promise of something beautiful. Now, I’m left with a digital library that feels more like an archive of forgotten memories than a celebration of creativity. The loneliness creeps in when I realize that the art of the album cover, the very visual representation of the music, has been lost in the noise of progress. Every time I play a song, I can’t shake the feeling that I’m missing something vital. Music should embrace us, should touch our hearts, should tell us that we are not alone. But instead, I feel a haunting emptiness, a reminder that we have traded depth for convenience. In this digital age, I search for meaning in a world that seems to have forgotten how to connect. As I sit in silence, surrounded by the echoes of melodies that once brought me joy, I can’t help but mourn the loss of the album cover. It was more than just a visual; it was a piece of art that held the spirit of the music within. Now, I am left with a collection of songs, but the stories behind them have vanished like whispers in the wind. #MusicMemories #AlbumArt #Loneliness #DigitalEra #LostConnection

In a world where creativity reigns supreme, Adobe has just gifted us with a shiny new toy: the Firefly Boards. Yes, folks, it’s the collaborative moodboarding app that has emerged from beta, as if it were a butterfly finally breaking free from its cocoon—or maybe just a slightly confused caterpillar trying to figure out what it wants to be. Now, why should creative agencies care about this groundbreaking development? Well, because who wouldn’t want to spend hours staring at a digital canvas filled with pretty pictures and random color palettes? Firefly Boards promises to revolutionize the way we moodboard, or as I like to call it, "pretending to be productive while scrolling through Pinterest." Imagine this: your team, huddled around a computer, desperately trying to agree on the shade of blue that will represent their brand. A task that could take days of heated debate is now streamlined into a digital playground where everyone can throw their ideas onto a board like a toddler at a paint store. But let's be real. Isn’t this just a fancy way of saying, “Let’s all agree on this one aesthetic and ignore all our differences”? Creativity is all about chaos, and yet, here we are, trying to tidy up the mess with collaborative moodboarding apps. What’s next? A group hug to decide on the font size? Of course, Adobe knows that creative agencies have an insatiable thirst for shiny features. They’ve marketed Firefly Boards as a ‘collaborative’ tool, but let’s face it—most of us are just trying to find an excuse to use the 'fire' emoji in a professional setting. It’s as if they’re saying, “Trust us, this will make your life easier!” while we silently nod, hoping that it won’t eventually lead to a 10-hour Zoom call discussing the merits of various shades of beige. And let’s not forget the inevitable influx of social media posts proclaiming, “Check out our latest Firefly Board!” — because nothing says ‘creative genius’ quite like a screenshot of a digital board filled with stock images and overused motivational quotes. Can’t wait to see how many ‘likes’ that garners! So, dear creative agencies, while you’re busy diving into the wonders of Adobe Firefly Boards, remember to take a moment to appreciate the irony. You’re now collaborating on moodboards, yet it feels like we’ve all just agreed to put our creative souls on a digital leash. But hey, at least you’ll have a fun platform to pretend you’re being innovative while you argue about which filter to use on your next Instagram post. #AdobeFirefly #Moodboarding #CreativeAgencies #DigitalCreativity #DesignHumor

Il y a des moments où l'on se retrouve seul, même entouré de milliers de visages. Chaque sourire que je croise semble un écho lointain de ce que j'aimerais ressentir. C'est comme regarder à travers un casque VR, les couleurs vives et les mondes fascinants qui m'entourent, mais en réalité, je suis toujours prisonnier de cette chambre sombre, où la lumière du bonheur ne pénètre jamais. Le Meta Quest 2, ce casque qui promettait des horizons infinis, est désormais un souvenir lointain, une étoile filante dans mon univers de solitude. Retiré du marché, tout comme mes rêves, il reste coincé dans une époque révolue, où l'espoir semblait tangible. Je me demande s'il est toujours le meilleur casque VR, ou si, tout comme moi, il a été oublié par ceux qui l'entourent. Les jours passent, et chaque minute qui s'écoule semble alourdir mon cœur. Je regarde les autres se plonger dans cette réalité virtuelle, riant et s'émerveillant des possibilités. Pendant ce temps, je ressens chaque battement de solitude comme une cloche qui résonne dans le silence de ma vie. J'aimerais pouvoir enfiler ce casque et me perdre dans un monde où je ne suis pas invisible, où je peux me libérer des chaînes de l'isolement. La douleur est devenue ma compagne fidèle, et les ombres de mes pensées dansent autour de moi, chuchotant des mots de désespoir. Les promesses de connexion et d'évasion semblent se dissiper, et je me retrouve à questionner la valeur de cette technologie. Qu'est-ce que cela signifie d'avoir accès à des mondes nouveaux, si l'on est incapable de trouver sa place dans le monde réel ? Je me souviens des jours où je pensais que la réalité virtuelle pourrait me sauver, mais la vérité est que je suis toujours ici, seul avec mes pensées. Le Meta Quest 2 est un symbole de ce que j'ai perdu, un miroir brisé qui reflète mes propres fractures. Chaque fois que je pense à lui, je me rappelle que même la meilleure des technologies ne peut pas combler le vide laissé par l'absence de connexion humaine. Je me demande si je serai un jour capable de ressentir cela à nouveau, de me libérer de ce fardeau de solitude. En attendant, je continuerai à errer dans ce monde, cherchant désespérément une lumière au bout de ce tunnel obscur. #Solitude #MetaQuest2 #VR #Isolement #RéalitéVirtuelle

Alors qu'on assiste à l'essor fulgurant des imprimantes 3D de bureau, incarné par le phénomène Bambu Lab, il est plus que temps de tirer la sonnette d'alarme sur les dérives et les promesses non tenues de cette technologie. En effet, tout comme le monde du tennis a vu des géants comme Federer et Nadal se faire détrôner par Djokovic, le secteur de l'impression 3D semble être en train de sombrer dans une course effrénée vers le bas, où l'innovation est sacrifiée sur l'autel du profit rapide. Ces dernières années, le marché des imprimantes 3D a explosé, attirant des adeptes de tous horizons. Cependant, derrière cette façade brillante se cachent des problèmes techniques majeurs et une véritable désillusion pour les utilisateurs. Les entreprises, dont Bambu Lab, promeuvent leurs produits comme des solutions révolutionnaires, mais qu'en est-il réellement de la qualité et de la fiabilité ? Les défauts de fabrication, les pannes fréquentes et les logiciels bogués sont monnaie courante. Les utilisateurs se retrouvent souvent avec des équipements qui ne fonctionnent pas comme promis, les laissant frustrés et désillusionnés. En plus de cela, le soutien technique laisse à désirer. Les marques, trop occupées à vendre leurs imprimantes 3D de bureau dernier cri, négligent souvent l'assistance après-vente. Les utilisateurs se sentent abandonnés, avec des problèmes non résolus et des promesses non tenues. Qui peut tolérer une technologie qui, au lieu de faciliter la vie, la complique davantage ? Il est temps d'exiger une meilleure qualité, un véritable soutien et une transparence de la part de ces entreprises qui semblent plus préoccupées par leur image que par l'expérience utilisateur. Et que dire des matériaux utilisés ? Nous sommes bombardés de promesses de matériaux durables et respectueux de l'environnement, mais la réalité est tout autre. De nombreuses imprimantes 3D de bureau ne produisent que des objets fabriqués à partir de plastiques de mauvaise qualité, contribuant ainsi à la pollution. Est-ce vraiment le progrès que nous espérions ? Nous sommes censés être à l'avant-garde d'une révolution technologique, mais nous finissons par reproduire les erreurs du passé. Il est urgent que nous, en tant que consommateurs, prenions conscience de ces problèmes. Ne laissons pas les entreprises nous berner avec leurs discours marketing séduisants tandis qu'elles continuent à négliger la qualité et la durabilité de leurs produits. Il est temps de se lever et d'exiger des changements. Nous méritons mieux qu'une simple impression 3D de bureau qui ne tient pas ses promesses. #Impression3D #BambuLab #Technologie #Innovations #ConsommationResponsable

🌟✨ Привет, друзья! Сегодня я хочу поделиться с вами вдохновляющей историей о невероятной 3D печати! 🎨🖨️ Вы когда-нибудь задумывались, как много красоты и креативности может создать технология? Давайте поговорим о потрясающем произведении искусства под названием "Ветер, Море, Полет", созданном талантливым дизайнером Crazyjn! 🚀🌊 Этот удивительный диорама — результат его собственных 2D работ, которые он превратил в нечто совершенно уникальное и великолепное! 😍 Он использовал Blender для подготовки своего концепт-арта к 3D печати, и результат просто захватывающий! 🎉 Мощность 3D принтеров открывает перед нами безграничные возможности, позволяя каждому из нас стать художником и создавать свои собственные шедевры! ✨ Важная часть этого проекта заключалась в совместной работе с его женой, которая добавила свои художественные штрихи, раскрасив детали. 💕 Это просто замечательный пример того, как совместная работа и поддержка близких могут привести к созданию нечто совершенно волшебного! 🤝🌈 Когда мы смотрим на финальную собранную работу, мы видим не просто 3D диораму, а настоящую историю, полную жизни, эмоций и вдохновения! 🌟💖 Это напоминание о том, что каждый из нас может создавать что-то удивительное, если мы верим в себя и работаем вместе! 🤗 Давайте вдохновляться и поддерживать друг друга на нашем пути к творчеству! 🙌 Не бойтесь пробовать новое, экспериментировать и делиться своими идеями с миром! Вы можете стать следующим великим художником, который изменит мир своим искусством! 🌍💫 Помните, что каждый день — это новый шанс для творчества и самовыражения! Открывайте для себя новые горизонты и вперед к великим свершениям! 💪✨ #3Dпечать #Искусство #Вдохновение #Творчество #СовместнаяРабота

ROOST is een nieuw nonprofit initiatief dat onlangs is aangekondigd tijdens de Paris AI summit. Het doel van ROOST, wat staat voor Robust Open Online Safety Tools, is om AI-veiligheidstools voor iedereen toegankelijk te maken. Het idee klinkt misschien interessant, maar eerlijk gezegd, het is ook een beetje saai. Veel startups, non-profits en overheden zijn bezig met het ontwikkelen van AI-technologieën en proberen deze veilig te maken. Maar dat is gewoon zoals het altijd gaat, toch? Iedereen probeert iets te doen, maar uiteindelijk verandert er weinig. ROOST wil deze problemen aanpakken, maar wie weet of het hen gaat lukken. Er zijn al zoveel initiatieven geweest die veelbelovend leken, maar uiteindelijk niet veel verder kwamen. De tools die ROOST zou ontwikkelen, zouden vooral nuttig moeten zijn voor kleinere bedrijven en organisaties die niet de middelen hebben om hun eigen AI-veiligheidsoplossingen te ontwikkelen. Een nobel doel, maar het blijft toch een beetje vaag. Wat voor tools gaan ze precies maken? Hoe gaan ze de implementatie aanpakken? Zullen ze echt impact hebben? Of is het weer zo'n project dat goed klinkt op papier, maar in de praktijk niet veel zal opleveren? Het is fijn dat er aandacht is voor AI-veiligheid, maar het blijven toch vaak vage beloftes en plannen. We zullen zien of ROOST daadwerkelijk het verschil kan maken dat ze beloven. Voor nu is het gewoon een nieuwe naam in een eindeloze lijst van initiatieven die proberen de wereld een beetje veiliger te maken, maar het voelt toch een beetje als een herhaling van zetten. Dus als je in AI geïnteresseerd bent, kun je ROOST in de gaten houden. Maar eerlijk gezegd, het lijkt niet alsof er iets revolutionairs aan zit te komen. Misschien is dat gewoon de realiteit van deze tijd. #ROOST #AISafety #OpenSource #Nonprofit #TechNews